Une, politika dhe...dhembja per ikjen e nje endacaku

Mendoja se, pas ikjes se mamit kete fillim viti, nuk do me bente shume pershtypje asnje ikje tjeter. Paradoksi eshte qe, me dhembi vertet shume edhe ikja e nje njeriu te thjeshte qe, per me teper, nuk e kisha as fqinj, as te aferm me lidhje gjaku...E kisha shpallur birin tim adoptiv ashtu si me shaka ne fillim por, ne vitet pasi e njoha me bente gjithmone e me shume sens.

Dihen (mos)lidhjet e mia me politiken.

Nuk mburrem nese them se kurre nuk kam patur as prirje, as lidhje dhe as deshire per te degjuar lajme ne kete fushe.

Nuk eshte mburrje sepse, ne fund te fundit, eshte detyre qytetare te kontribuosh ose, se paku te perkrahesh krahun qe te bind me shume madje edhe te ndihmon po te mendosh interesat.

Gjithsesi, nuk e kam nje prirje te ketille (fundja, te gjithe kemi te metat tona)ndaj, me politiken po e mbyll ketu.

Cfare lidhje ka Franchi me politiken?

Pati lidhje vetem dje kur degjova lajmin: Politika, megjithese perpiqem maksimalisht ta shmang (sidomos vitet e fundit), me imponon goditje te dhimbshme e te vazhdueshme (koke, humori dhe xhepi).

Ikja e Franchit(Rigelsit), me shkaktoi dhembje te natyrshme e njerezore.

Pse e quajta birin tim te adoptuar kete djale qe, shumkush e shihte cuditshem e dikush edhe e sulmonte e tallte?

E vura re per here te pare ne hyrjen e nje merkatoje.

Ate dite mora rrogen dhe kisha para me vete.

Nuk e kam zakon te ushqej zakonin e lypjes pervec rasteve teper te vecanta por, Ai me beri shume pershtypje. Rrinte ulur kembekryq tek bordura me nje elegance jashte te zakonshmes dhe, as kerkonte, as kish vene dicka perpara per te lypur. Kishte nje rezatim miresie ne fytyre qe me beri te ndaloj me dilemen e keqkuptimit nese do i jepja dicka. Gjithsesi i dhashe.

Nuk foli dhe as levizi nga vendi. Thjesht lekundi lehte koken ne shenje falenderimi dhe buzeqeshi. Nuk di pse por, u ndjeva e vogel teksa mendoja kenaqesine e dhurimit te dickaje sepse, kishte aq elegance ne ate sjellje sa me habiti.

Kohe me pas, kalonte shpesh perpara dyqanit ne katundin Bllok dhe thjesht pershendeste.

Pra, nuk qenka i cmendur, mendova! Mesova se kish qene nje femije i mire dhe teper normal ne shkolle. Nuk di dhe as nuk u perpoqa te marr vesh asnjehere se pse kishte zgjedhur ate lloj jete apo se cfare i kishte ndodhur. Di qe kishte nje familje dhe, megjithese endacak, kishte edhe nje vend vec rruges ku lajej dhe nderrohej.

Nuk perpiqej te krijonte meshire tek njerzit per te perfituar lemoshe dhe ecte gjithmone me koken lart.

Dita qe krijoi nje lidhje te vecante, per te duhej te ishte nje dite shume e keqe sepse, therriste fort dhe me fjale gjithe ngjyra. Une kisha disa te huaj ne dyqan dhe, pasi i percolla, e thira per here te pare me emrin Franchi (me erdhi vetiu sepse, emrin e vertete nuk ja dija).

Pushoi se bertituri dhe u afrua disi me turp.

-Biri-i thashe-edhe mua me vjen shpesh te shaj madje, me liber shpie por, ketu nuk mundem dhe do te lutesha te mos bertisje para dyqanit se me prish pune.

-Me fal Dottoresa(titull qe Italianet e perdorin shpesh per respekt)-mu pergjigj.

Qysh nga ajo dite, asnjehere nuk bertiti me ne trotuarin tim. Qysh nga ajo dite u krijua nje lidhje respekti mes nesh.

Ai djale asnjehere nuk lypte, asnjehere nuk futej ne dyqan dhe nuk bezdiste. Kur nuk e pershendesja sepse isha ne boten time ose me njerez, nuk i ngelej hatri.

Nje periudhe me sillte lule (gje qe e bente edhe me dike tjeter prane dyqanit tim). Kete nuk e kish bere askush keshtu pervec femijeve te mi. Cdo here nje lule ndryshe. Nje here vrapoi pas meje dhe, pasi me preku lehte ne sup, me zgjati nje tulipan dhe iku serisht me vrap. Nje vajze e bukur qe ish ulur ne klubin aty prane u ngrit se mendoi se ja solli asaj dhe, pasi pa qe ma dha mua, u nxeh: Uaaa ky!! Une qesha.

Nje tjeter dite me solli nje ruzare shume te bukur me nje medalion te argjendte e inxhi ne vend te ruazave (duhet tja kishin dhene ne kishe). Vone vura re se ruzarja kishte nje ikone te Shen Francheskut dhe u habita!! Pra emri qe kisha zgjedhur, kishte nje lidhje.

.......

Franchi ishte gjithmone i paster e me nje kujdes te spikatur per pamjen e tij. Ne menyren e tij te cuditshme dhe krejt personale krijonte veshje interesante duke luajtur me elementet e preferuar qe ishin shalli dhe medalionet. Ne nje realitet tjeter mund te ishte bere pa diskutim stilist.

Mund te thoja edhe shume gjera te tjera per te sepse, ishte vizitor i perhershem i zones se Bllokut dhe cdo here ishte ndryshe. E vetmja gje qe nuk ndryshoi kurre ishte personaliteti i tij solar gje qe, per fat te keq e gjen rralle!!

Ja perse dje me vinte te qaja dhe gjumi nuk me zinte per....nje endacak qe shume vete e deshen. Do i mungoje rrugeve te Tiranes dhe, sigurisht qe une do e kujtoj gjate....